In 2002 met ik met de organisatie van Marleen Bogaert naar Egypte geweest. Klein en leuk gezelschap. De witte woestijn was ons hoofddoel. We gingen met de jeep, die dan ook veel sporen in het landschap naliet. Deze probeerde ik eerst fotografisch te vermijden. Op de tweede dag dacht ik daar kan ik wel mee, en maakte een aantal opnamen van deze sporen. Ook kreeg ik toen het idee van de serie: Cross roads en de afzondering zoeken om nog eens na te denken over het leven. Ik had al gelijk Eric Clapton in gedachten als muziek. Deze muziek paste uiteindelijk niet in de serie. Maar op een instrumentale CD van Eric vond ik uiteindelijk de geschikte muziek.
Deze audio visual is oom geprogrammeerd geweest op een natuurfestival van BVNF in België.
Tekst bij serie:
Sporen in de woestijn staan voor keuzes op een levenspad.
Eric Clapton, geteisterd door alcohol en drugs, zingt over de Crossroads:
“This old road keeps rolling on and on, knowbody seems to know me, everybody passing me by. But why should I worry and why do I care when this road that I walk on is going nowhere”.
Sporen in de woestijn, door dorstig zand en onder een verschroeiende zon. Het leven kleurt met de omgeving mee of leeft in de koelte van de nacht. Sporen in de woestijn leiden naar horizonten, zinderend van vibraties en verre kleuren, met daarachter nooit betreden vlakten. Dagen in de woestijn zijn tijdloos en zandrichels vloeien tijdloos: zandduin na zandduin. De nog gloeiende zon verschemert achter de horizon en kleurt de hemel oranje- roze. De hemel gevuld met een paarse gloed, verbergt langzaam de zon en gaat aan de schaduwen van de nacht vooraf. De witte heuvels gloeien nog na van het hemelvuur. In het lichte licht van de volle maan heeft het landschap iets spookachtigs. Net voor het ochtendgloren verdwijnt de volle maan en wordt het echt nacht. Het voorspel voor een nieuwe dag is dieprood. In een geelgouden gloed kleurt de zonsopgang de dag weer langzaam blauw. De opkomende zon schildert levensechte stillevens in het landschap. Sporen in de woestijn leiden langs rotsen in allerlei fantasievormen. De kalkstenen vlakte was een zee. In een zee van tijd is het gevormd in natuurlijke beeldhouwwerken. Gezandstraald door woestijnstormen. Rotsen lijken keuzes over het te nemen pad te verzwaren. Sporen in de woestijn lijken te verdwijnen in verzandend geluk of een verdwalen in een verleden of fata morgana. Maar ook naar een leven zonder geleefd te worden.
Sporen in de woestijn van jeeps vernielen echter ook het landschap en laten onuitwisbare sporen achter. De crossroads zijn ook het symbool van de aantasting van de woestijn door de vaart der volkeren.
Terug naar Eric Clapton:
I must be invisible, no one knows me.
I have crawled down deadend streets.
But I’m near the end and I just ain’t got the time,
and I’m wasted and I can’t find my way home.