Natuurbeelden van the Waterpocket Fold, Utah. Geïnspireerd door Edward Abbey’s Desert Solitairy. Mijn eerste kennismaking met dit gebied was in 1982 tijdens een fietstocht door USA. Dat maakte zoveel indruk dat ik daar altijd nog ens naar terugwilde. Die kans kwam toen 2 andere leden van Camera Natura ook naar dat gebied wilden. Eddy Marissen en Joop Gans. Eddy had een Duits fotoblad bij zich met een foto van een zeer bizonder landschap. Zeer mooie lijnen. Nu kan je zonder problemen zien waar het is op internet bv de uitgebreide site van Steffen Synnatschke. Toen (1994) zijn we er een week naar op zoek geweest en uiteindelijk wel gevonden. Het waarom ik niet wilde zeggen waar het is, heb ik in de tekst van de audio visual verwerkt.
Edward Abbey schrijft zeer treffend over de natuur in het westen van de USA.
Tekst audio visual:
De zandstenen wanden lijken hoger als ooit tevoren. Afgesloten aan de bovenkant met koepels en gewelven. De kleuren zijn van gloeiend goud in het zonlicht, naar een diep stralend rood in de schaduw. Achter de horizon weten we het bestaan van natuurlijke bogen en bruggen, naakte rots pilaren, onwezenlijk gevormde stenen. Maar ook van zandplateaus, waterpoelen, verweerde zandkolken en door plotselinge vloedgolven ingesleten kloven.
Al dat uiteenlopend gevormde zandsteen is hier in deze roodgele rotswoestijn te vinden. We bevinden ons in de ‘”Waterpocket Fold”: een vijftig mijl lange rug van verweerd zandsteen en glad gepolijste slickrock in het zuiden van Utah.
Wij zijn diep in de wildernis, eenzaam, mooi, oorspronkelijk, ver ver weg van de menselijke beschaving. Deze onbewoonde en ontoegankelijke wildernis van immense mesa’s, door zon doorbakken gekleurde kleiheuvels en gladgeslepen rotspunten, wordt doorsneden door canyons, gevuld met drijfzand. De lucht is adembenemend helder en puur. Uniek is de wilderniservaring in een vervreemdend landschap. Maar tegelijk is er meer dan het ervaren van de eenzaamheid of het verlangen om over bekende grenzen heen te gaan. Hier kan de droom om deze wildernis onaangetast te laten, werkelijkheid worden. Voor welk menselijk ingrijpen dan ook. Hoe kan ik er komen? Beantwoording van deze vraag zal ongetwijfeld leiden tot oprichting van weer een nationaal park met horden bezoekers en fotografische uitzicht punten. En dat kan dit o zo kwetsbare gebied niet verdragen.
Kon de tijd maar stilstaan…..