Een oorlog was iets van het verleden of “ver van mijn bed”. Een collega op mijn werk verteld dat hij altijd naar Yugoslavia ging. Toen het weer iets rustiger was zag hij dorpen die compleet door de burgeroorlog waren verwoest. Dat triggerde mij om het jaar daarop naar de Plivitche meren te gaan en het contrast vast te leggen tussen de mooie natuur en de ellende die mensen elkaar aandoen. Het meest indrukwekkend waren de Servische ouderen die weer Croatia in konden, om de familiegraven te onderhouden. Daar heb ik geen foto’s van genomen.
Tekst AV
Krajina, een kapotgeschoten land.
Krajna, kapot geschoten dorpen.
Krajina, kapot geschoten levens.
Krajina een kapot geschoten geschiedenis. Een geschiedenis van verkoolde resten.
In plaats van vogels, floten de kogels.
Kroaten vechten en vluchten. Serven vluchten en vechten. Ieder volk zijn eigen waarheid.
De wereld verwachtte vrede, maar wachtte.
Macht en onmacht. Geweld en tegengeweld.
De muren konden zich niet verzetten.
Nu is Krajina weer Kroatie, met nog steeds een angstige nabijheid van de oorlog.
De Plivitche meren, midden in dit oorlogsgebied. In 1949 een nationaal natuur park.
In 1979 onder de bescherming van de Unesco. In 1991 knalde weer een loop de hoop kapot. Tot 1996 verboden gebied voor de natuurliefhebber. De oorlog kent geen medelijden of alleen maar mede lijden.
Meren vol tranen, met watervallen als taal van de oorlog.
Oorlog bepaalt nooit wie er gelijk heeft. De oorlog bepaalt alleen wie overblijft.
Oorlogskinderen worden nu grootgebracht. De ouders kunnen niet meer thuis komen en de doden liggen elders begraven.
De geshiedenis herhaalt zich
En de UN houdt de lijsten bij.
De lijsten van oorlogsmisdadigers, overledenen, van naties, conferenties, commissies, verdragen en de werelderfgoedlijst.
Met een leger aan deskundigen en spraakwatervallen.