Van zwakzinnige naar patient
Van pupillen naar bewoners,
Van clienten naar mensen met een verstandelijke beperking
Van mensen met mogelijkheden naar regie over eigen leven

Aan deze audio visual is lang aan gesleuteld. Niet alleen in de technische montage, maar ook in de tekstvorm. Had eerst zelf een geschikte tekst geschreven, maar vond het eindresultaat te afstandelijk. Twee vrienden werkzaam geweest in de zorg voor verstandelijk beperkten heb ik gevraagd om de beeldmontage te zien. En ook de tekst die ik had geschreven, delen zijn in de interviews hieronder gekomen, maar de tekst is uiteindelijk heel anders geworden. Veel meer betrokkenheid. De techniek van samenspraak had ik voor het eerst bij de audio visual de Miserabelen gebruikt en pakt hier ook zeer goed uit.

Tekst audio visual:
Peter: Ik denk dat heel belangrijk is om het in de tijdgeest van het moment waarop het zich afspeelde te bezien en ja probeer los van oordelen te houden.
Arno: Maar ook elke tijd heeft ergens een kritische noot , ja is dit hoe we dat nu wel doen en wat we nu wel vinden de juiste manier, dat is ook nu.
Peter: ja die term die werd gebruikt dat zegt iets over hoe we destijds werd aangekeken tegen mensen die niet zo zijn als de doorsnee mens
Arno: ja maar goed
Peter: Het ging heel nadrukkelijk van verpleging naar begeleiden en ontwikkelen. De patient moest worden verpleegd, maar voor de pupil zijn er mogelijkheden en die kun je dus ontwikkelen en als je daar aandacht aan besteed
Arno: Ja, dan kunnen ze dingen ook laten zien. In de vroeger tijd was voor ouders het een hele opgave om te moeten bekennen, erkennen dat ze hun kind niet thuis konden houden. en als het ware het kind zouden moeten afstaan of ergens moeten plaatsen. Er was in die jaren alleen maar de mogelijkheid om dat te doen in instellingen. Het uitstralingsmoment van die grote instelling zat hem natuurlijk in het hoofdgebouw. Vooral de entree was daarin bepalend.
Arno: Voor mij staat dat gebouw inderdaad ook voor een bepaalde muur natuurlijk en drempel. Ja juist die instellingen hadden natuurlijk een etiket bij zich hangen. Wij weten wat goed voor jou is. En moeilijk gedrag of moeilijk verstaanbaar gedrag, men wist hoe dat moest. De regie op dat moment lag volledig bij de professional,
Peter: Ja, ja dat is ook zo.
Arno: dat gedrag werd dan vroeger gecorrigeerd. En dat gebeurde door middel van soms medicatie, dan weer door middel van afzondering, of fixatie, dus vastbinden. Maar steeds meer kwam daar ook kritiek op. Laten we nu eens kijken, vertelt het gedrag van die client, patient bewoner, pupil ons niet iets anders.
Peter: Welk signaal wordt daarmee afgegeven? Wat is de vraag die daar onder ligt?
Arno: Mensen met beperkingen staarden eigenlijk meer naar het plafond, dan dat ze hun omgeving waarnamen. Hoe wit kan de wereld zijn. En hoe stil is het daarmee in die mens geweest.
Arno: Ja, de gebouwen die symbool stonden voor de tijd waarin het gedachtengoed was, dat mensen met een beperking geleid werden en dat de deskundigen het wel wisten zijn afgebroken en daarmee is het oude gedachtengoed.
Peter en Arno: Het zwijgen opgelegd.
Arno: En stil geworden

Arno: Ik wordt nu gezien, ik mag meedoen, ik ben ook iemand die iets kan
Peter: Ik wordt erkend
Arno: Ja ik ben het waard om er te zijn. Ja je ziet het ook letterlijk op TV, de mens met een beperking is steeds meer zichtbaar
Peter: Ja als vrolijke aanhankelijke medemens. Je kunt je afvragen of de commerciële media een volledig beeld laten zien.
Arno: Maar ook de mens met een beperking kent zijn verdriet, zijn pijn, zijn lijden, zijn ups en downs
Peter: Ja